Declaration

Declaration of the Major Archbishop Sviatoslav Shevchuk, the Kiev-Halicz Metropolitan of the Ukrainian Greek-Catholic Church, Archbishop Metropolitan of Przemyśl of the Latins Józef Michalik, the President of Polish Bishops Conference, Archbishop Metropolitan of Lviv of the Latins Mieczysław Mokrzycki, the President of Roman-Catholic Ukrainian Bishops Conference, Archbishop Metropolitan of Przemyśl-Warsaw of the Byzantine-Ukrainian Church Jan MartyniakDeclaration of the Major Archbishop Sviatoslav Shevchuk, the Kiev-Halicz Metropolitan of the Ukrainian Greek-Catholic Church, Archbishop Metropolitan of Przemyśl of the Latins Józef Michalik, the President of Polish Bishops Conference, Archbishop Metropolitan of Lviv of the Latins Mieczysław Mokrzycki, the President of Roman-Catholic Ukrainian Bishops Conference, Archbishop Metropolitan of Przemyśl-Warsaw of the Byzantine-Ukrainian Church Jan Martynia

Analiza kliniczna wydalania jodu z moczem u chorych na zróżnicowane raki tarczycy w trakcie terapii L-tyroksyną

Introduction: Urinary iodine concentrations were analyzed in the morning urine samples of patients with differentiated thyroid cancer (DTC). Material and methods: The analyzed group included 572 DTC patients who were treated with radioiodine or hospitalized for evaluation of radioiodine treatment effects in 2009 at the Institute of Oncology in Gliwice. Ioduria was analyzed by PAMM (Program Against Micronutrient Malnutrition) method before rhTSH administration. A total of 545 tests were performed during L-thyroxine treatment and 27 after L-thyroxine withdrawal. Results: Median L-thyroxine dose was 150 &#956;g/day. Median ioduria was 127.5 &#956;g/L during L-thyroxine therapy and 134 &#956;g/L after the L-thyroxine withdrawal. No distinct relation between ioduria and L-thyroxine dose was observed. Ioduria < 200 &#956;g/L was observed in over 90% of patients and this cut-off was chosen for the reference range. Only 1.2% of patients showed a distinct stable iodine contamination (ioduria &#8805; 300 &#956;g/L). Conclusions: Urinary iodine concentrations in differentiated thyroid cancer patients treated with L-thyroxine vary in a wide range and do not show a clear relation with L-thyroxine dose. (Pol J Endocrinol 2010; 61 (5): 458-461)Wstęp: W pracy przeanalizowano stężenie jodu w porannej próbce moczu u chorych na zróżnicowanego raka tarczycy (DTC, differentiated thyroid cancer). Materiały i metody: Badano 572 chorych na DTC po operacji, którzy w 2009 roku byli hospitalizowani w celu leczenia jodem radioaktywnym lub oceny jego wyników. Stężenie jodu w moczu oznaczano metodą PAMM (Program Against Micronutrient Malnutrition). W trakcie leczenia L-tyroksyną wykonano 545 badań, 27 po przerwie w stosowaniu L-tyroksyny. Wyniki: Mediana dawki L-tyroksyny wynosiła 150 &#956;g/dzień. Mediana dobowego wydalania jodu z moczem wynosiła 127,5 &#956;g/L, a po odstawieniu L-tyroksyny 134 &#956;g/L. Nie obserwowano zależności stężenia jodu w moczu od stosowanej dawki tyroksyny. Jodurię < 200 &#956;g/L obserwowano u ponad 90% chorych i ten zakres uznano za referencyjny. Kontaminację stabilnym jodem wykazano u 1,2% (joduria &#8805; 300 &#956;g/L). Wnioski: Stężenia jodu w moczu u chorych na zróżnicowanego raka tarczycy, leczonych L-tyroksyną, wahają się w szerokim przedziale wartości i nie korelują z dawką L-tyroksyny. (Endokrynol Pol 2010; 61 (5): 458-461

Terapia nadczynności tarczycy jodem promieniotwórczym jest bezpieczna u chorych na chorobę Gravesa i Basedowa z orbitopatią — badanie prospektywne

Introduction: Radioactive iodine (RAI) therapy may induce or worsen orbitopathy (GO) in Graves’ disease (GD). The aim of this study was a prospective assessment of the risk of GO exacerbation in a GD patients cohort submitted to RAI therapy for hyperthyroidism.Material and methods: 208 consecutive GD patients treated with 131I in 2007 were enrolled. The analysis was performed on 156 patients strictly monitored for one year. Glucocorticosteroid (GCS) prophylaxis was administered if GO symptoms or GO history were present, and in cases of tobacco smokers even without GO symptoms. Clinical and biochemical evaluation at one, three, six, and 12 months after therapy was performed in the whole group, then at 24 months in 138 patients.Results: There was no severe GO progression in patients without GO symptoms at the time of RAI treatment. The risk of severe GO worsening for preexisting GO patients (demanding systemic GCS administration) during the 12-month follow-up after RAI therapy was 10%. 12 and 24 months after 131I administration, stable improvement compared to the initial GO status had been achieved in most (98–96%) patients.Conclusions:1. In patients with mild GO, the risk of severe GO worsening after RAI therapy is acceptable, as long as RAI therapy is applied with GCS cover.2. In patients without GO symptoms at the time of RAI therapy but with a history of GO and with subclinical GO diagnosed by MRI only, the risk of severe progression is minimal.3. Distant outcomes of RAI treatment confirmed its safety in GO patients. (Endokrynol Pol 2014; 65 (1): 40–45)Wstęp: Leczenie jodem promieniotwórczym (131I) może indukować lub nasilać objawy orbitopatii u pacjentów z rozpoznaniem choroby Graves-Basedowa (CHGB). Celem pracy była prospektywna ocena ryzyka zaostrzenia orbitopatii w grupie chorych leczonych 131I z powodu nadczynności tarczycy.Materiał i metody: Do badania włączono 208 kolejnych pacjentów z rozpoznaniem CHGB leczonych 131I w 2007. Do analizy włączono 156 chorych ściśle monitorowanych przez rok. Osłona glikokortykoidowa (GCS) była stosowana w przypadku występowania objawów orbitopatii, dodatniego wywiadu w kierunku orbitopatii i u palaczy tytoniu, także bez objawów orbitopatii. Kliniczna i biochemiczna ocena była przeprowadzona w całej grupie 1, 3, 6 i 12 miesięcy po leczeniu 131I i u 138 chorych po 24 miesiącach.Wyniki: Nie obserwowano poważnego zaostrzenia orbitopatii u chorych bez objawów GO w chwili leczenia 131I. Ryzyko istotnej progresji orbitopatii (wymagającej stosowania GKS systemowych) w ciągu 12 miesięcznej obserwacji wynosiło u chorych z wyjściowymi objawami orbitopatii 10%. U większości chorych 12 i 24 miesiące po leczeniu 131I poprawa orbitopatii w porównaniu ze stanem wyjściowym była trwała.Wnioski:1. Ryzyko istotnej progresji objawów po leczeniu 131I u chorych z orbitopatią o umiarkowanym nasileniu jest akceptowalne.2. Ryzyko progresji orbitopatii u chorych bez objawów w chwili leczenia 131I, ale z dodatnim wywiadem w kierunku orbitopatii i z subklinicznymi objawami (obecnymi tylko w badaniu NMR) jest minimalne.3. Odległa ocena potwierdza bezpieczeństwo terapii radiojodem u chorych z orbitopatią. (Endokrynol Pol 2014; 65 (1): 40–45

131I-MIBG therapy in the treatment of pheochromocytoma in children - own experiences

Three cases of pheochromocytoma in children/adolescents or young adults treated by 131I-MIBG are presented in this study. In one patient 131I-MIBG was administrated after ineffective surgical treatment and chemotherapy of a benign retroperitoneal tumor, whereas in two other patients 131I-MIBG therapy was carried out because of malignant pheochromocytoma dissemination. In a child with retroperitoneal paraganglioma decrease of tumor size and its fibrosis after 131I-MIBG therapy allowed radical surgery and complete recovery. In two other cases partial remission was achieved. All patients showed a good subjective response with improvement of the general condition and better blood pressure control. In two children adverse reactions such as leucopenia, hypothyroidism or hypogonadism were observed. The presented data confirm effectiveness and acceptable tolerance of 131I-MIBG treatment in pheochromocytoma, what is very important in pediatric patients.W pracy przedstawiono wyniki leczenia 131I-MIBG guzów chromochłonnych u trojga dzieci/młodych dorosłych, leczonych w Zakładzie Medycyny Nuklearnej i Endokrynologii Onkologicznej Instytutu Onkologii w Gliwicach. U jednego z dzieci radiofarmaceutyk podano po nieskutecznym leczeniu operacyjnym i chemioterapii guza przestrzeni zaotrzewnowej, który ostatecznie okazał się guzem łagodnym, u dwojga innych - z powodu rozsiewu nowotworu złośliwego. U dziecka z pojedynczym guzem przestrzeni zaotrzewnowej, jego zmniejszenie i zwłóknienie po terapii pozwoliło na przeprowadzenie skutecznej operacji i całkowite wyleczenie, natomiast u dwojga dzieci z rozsiewem guza złośliwego leczenie izotopowe pozwoliło na częściowe wycofanie objawów. U wszystkich terapia izotopowa doprowadziła do subiektywnej odpowiedzi wyrażonej poprawą samopoczucia i lepszą kontrolą ciśnienia tętniczego. U dwojga dzieci zanotowano działania niepożądane pod postacią przejściowej leukopenii, niedoczynności tarczycy oraz niewydolności gonad. Przedstawione przez autorów niniejszej pracy dane potwierdzają skuteczność 131I-MIBG w leczeniu guzów chromochłonnych i wskazują, że związane z nią objawy uboczne nie są większe, niż po chemioterapii